Blogia

marte

Dime, alguna vez?

Dime, alguna vez?

Alguna vez vos y yo
nos sentamos a charlar?
Alguna vez tu mirada
se ha encontrado con la mía
sintiendo que un hilo de oro
dulcemente nos unía?
Alguna vez un "Te quiero"
Te entregué con alma y vida?                                                         

Si nada de esto pasó,                                                            
es que no ha pasado nada.
Lo que hubo entre nosotros,
fue silencio y nada más.
No te sientas dolorido
por lo que nunca pasó.
No me hagas responsable
de lo que no sucedió.

Siempre a mi lado

Siempre a mi lado

Al amigo,
al compinche,
al hermano,
que no faltó de mi lado
cuando lo necesité.
Al médico
que se ocupaba
de que quisiera vivir,
mostrándome que la vida
siempre tiene algo más.
Que fue el pecho fraterno
en que yo pude llorar,
y que enjugaba mis lágrimas
cuando yo no daba más.

Por ti estoy como estoy.
Por tí deje de llorar.
Ya no me quiero morir,
pude aprender la leccion:
"La vida sigue su curso,
hay que volver a empezar".

Amigo, compinche,
Hermano. Lo juro,
yo no lo voy a olvidar.

Cantares gallegos - Nº III (Fragmento)

Cantares gallegos - Nº III (Fragmento)

No se porqué razón, cuando me ronda la injusticia y me siento mal, acudo a Rosalía buscando consuelo. Pienso que es como volver a la posición fetal y al recuerdo de mi madre leyendo sus versos.


Cantan os galos pr’o día:
érguete, meu ben, e vaíte.
-¿Cómo m’hei d’ir, queridiña,
Como m’hei d’ir e deixarte?

D’eses teus olliños negros
como doas relumbrantes,
Hastra nosas mans unidas
As bágoas ardentes caen.
¿Cómo m’hei d’ir si te quero?
¿Cómo m’hei d’ir e deixarte,
si co’a lengua me desbotas.
E c’o curazón m’atraes?
 N-un corruncho d’o teu leito
cariñosa m’abrigaches;
C’o teu manso caloriño
os fríos pes me quentastes;
E d’aqui xuntos miramos
por antr’o verde ramaxe
Cal iba correndo a lua
por enriba d’os pinares.

¿Como queres que te deixe,                                                                               
cómo que de ti m’aparte,
Si máis qu’a mel eres dulce
E máis qu’as froles soave?

Xa cantan os paxariños,
Erguete, meu ben, que è tarde.

Conmigo, meu queridiño,
mitá d’a noite pasaches.

Irei; máis dame un biquiño
antes que de tí m’aparte,
Que esos labiños de rosa
Inda non sei  cómo saben.
...................................................
Así te quero, meu ben,
Com’un santo dós altares;
Mais fuxe...qu’o sol dourado
Por riba dós montes saye.

Rosalia Castro

Malas costumbres

Hoy acá se conoció un caso de censura.- Es terrible . Parece que hay personas que creen que pueden decidir que se dice o qué no.
Espero que nunca me pase algo asi, porque me daría mucha rabia.

Justo por pecador

Justo por pecador

¡¡ Esacucha !!
Fue sólo imaginación
cuando tu te enamoraste.
No tuviste de su parte
ninguna seña que diga
que pensara como tu.
Sólo "Hola" y "Adios"
las palabras que cruzaron.
¿De qué la acusas ahora?
Jamás te dió una esperanza.
Jamás trató de que vieras
nada en ella que no fuera
la amistad y nada más.
¿Qué puedes echarle en cara?

¡¡¡ Mírate en el espejo !!!
porque solo fuiste tu
quien imaginó imposibles.
No vas a reconocer,                                               
por cobardía, tal vez,
que no puedes castigar
a quien no te hizo nada.
¡¡¡ Piensa !!!
¿Que hay de verdad
en todo lo que dijiste?
Verás que solo hay infamia
calumnia. Y sobre todo MALDAD.

¿Recuerdas aquella zorra
que quería comer uvas,
y como estaban ¡ tan altas !
y no las pudo alcanzar,
trató de desprestigiarlas
diciendo "Qué verdes están"?

Pobres los hombres que imitan
la costumbre de la zorra.
Son oscuros personajes,
rencorosos, deshonestos,
y son fácil de olvidar.
Triste papel de estos hombres
que andan por todos lados
injuriando y maldiciendo
para poder conseguir,
que se sumen a su hazaña
de venganza sin razón,
otros que tomen partido
sin saber de que se trata.

¡¡¡ Recapacita !!!
Que un hombre,
siempre reconocerá
el error que ha cometido
si es un hombre, de VERDAD.

Tus ojos

En una noche de marzo
que presagiaba el otoño
nos cruzamos, nos miramos,
y jamás yo vi unos ojos
que me miraran así.

Ya no pude separarme
de aquellos ojos oscuros.
quedé prisionera de ellos
y de toda su ternura.                                                                                                                                                                                   
Hata qué punto sería,
sólo pasaron diez meses,
y esos ojos fueron míos
por el resto de la vida.

 

No lo olvides

No lo olvides

Te conozco, no lo olvides.
Sé de cada movimiento,
de cada comportamiento.
Sé como actuás si alguien
toca lo que tu pretendes
que algún día sea tuyo.
No te puedes contener,
lo demuestras, se te ve,
y me gusta tanto esto,
que sólo por que lo hagas
una y otra vez provoco
que reacciones cada vez.
Te conozco, no lo olvides
es que siempre te observé.

Desde el mismo instante

Desde el mismo instante

¿Cómo no te diste cuenta
que desde el mismo momento
en que yo te conocí,
mi alma cayó rendida,
ya nada tuvo valor.
Sólo tu voz, tus palabras,
tus miradas, la ilusión.
Y yo que había jurado
que nada me importaría,
allí me encontré temblando,                                             
sin casi poder hablar
de los nervios que tenía.
Y ahí comprendiste todo.              
Hombre al fin,
envolvió con su ternura
toda mi turbación:
nuestras manos se juntaron
y el silencio nos cubrió.
Nada había que decir,
Todo ya estaba entendido.                                
Pudo haber mucho dolor,
pero más tarde o temprano,
Dios se apiada de nosotros,
y al dolor, sigue el olvido,
dejando sólo lugar
para el recuerdo de aquello
que tanto hemos querido.
Hoy eres toda mi vida.
Siempre creiste en mí,
eres la luz que me guía
y hasta el aire que respiro.

Mas Rosalia - Do intimo - Libro segundo

Mas Rosalia   -    Do intimo  -  Libro segundo

Cando pienso que te fuches,
Negra sombra que m’asombras,
Ô pe d’os cabezales
Tornas facéndome mofa.
Cando maximo qu’es ida
N’o mesmo sol te m’amostras,
Y eres a estrella que brila,
Y eres ò vento que zoa.
Si cantan, ès ti que cantas;
Si choran,ès ti que choras,
Y-ès o murmurio d’o rio
Y-ès a noite y ès a aurora.
En todo estás e ti ès todo,
Pra min y en min mesma moras.
Nim   m’abandonarás nunca,
Sombra que sempre ´m’asombras

Es la vida

Es la vida

Y la vida es asi.
Son penas y alegrias,
y si contabilizamos
vemos que son más las penas
que todas las alegrías;
sólo que, la inteligencia
superior que nos domina
nos proveyó del olvido,
y así dejamos lo malo
a un costado del camino,
y queda en nuestra memoria
todo lo bueno vivido.

A tí yo te dejé
junto con todo lo malo,
a un costado del camino.
pero quizá en poco tiempo,
cara a cara podrás ver,
aunque ya sea muy tarde,
quien fue el que te ha mentido.

Solo contigo

Solo contigo

Buenos Aires, día gris,
ideal para estar juntos,
sentados en la penumbra,
escuchando una canción.
¿Quién iba a decirlo, no,
hace apenas unos meses?
Que todo el dolor causado
por aquella infamia idiota,
terminara en este amor.

Sólo un hombre como tú,                                                                                     
que sabe lo que es ser HOMBRE,
pudo transformar la pena,
en esto que hoy gazamos,
que ha traído a nuestra vida
tanta felicidad.

Sé quien eres y te amo.
Sé que nunca estarás
complicado ni apoyando
ninguna infamia, jamás.
Por eso estoy a tu lado.

Nuevamente la vida
nos da una oportunidad.
¡¡¡ Abrázame, no la perdamos
es la última quizas !!!                                                                                             

Rimas(1)

Rimas(1)

Sos el recuerdo más dulce
que llena todas mis horas.
Sueño celeste llegado
a mi corazón dormido,
Y aunque sé que es imposible
lo mismo quiero mirarte,
quiero sentir tu calor.
Y si te siento a mi lado....
el corazón desbocado
apresura sus latidos,
y en mi mente mil gorriones
pían canciones de amor.

Rimas(2)

Rimas(2)

Como puedo hacer ahora
para poder olvidar,
si estás en todas mis horas
de silencio y soledad.
Cómo puedo hacer ahora
para ya no escuchar más
tu voz dulce, tan querida
que inundó toda mi vida
de paz y felicidad.
Cómo puedo hacer ahora
para poder olvidar
tus ojos que me llenaron
de oscura profundidad.
Cómo puedo hacer ahora 
para poder olvidar
que te amo como a nadie,
como a nadie amé jamás.    

Cantar Nº X - Rosalia Castro - (Fragmento)

Cantar Nº X - Rosalia Castro - (Fragmento)

Permítanme dedicarle estos versos como una acción de buena voluntad,  a un personaje que está haciendo tantas cosas en contra de una mujer, que más parece un enamorado despechado que un justiciero, como quiere aparecer ante los demás.

Airiños, airiños aires,
Airiños d’a miña terra;
Airiños, Airiños, aires,
Airiños, levaime á ela.
.......................................
Doces galleguiños aires
quitaidoriños de penas,
Encantadores d’as  auguas,
Amantes d’as arboredas;
Musica d’as verdes canas
D’o millo da nosas veigas;
Alegre compañeiriños,
Run-run de todal-as festas,
Leváime n-as vosas alas
com’unha folliña seca.
Non permitás qu’aquí morra,
Airiños d’a miña terra,
Qu’ainda penso que de morta
Hei de sospirar por ela
.......................................................
E aló pol- camposanto,
Donde enterrada me teñan,
pasés n-a calada noite
Runxindo antra folla seca,
or murmuxando medrosos
antr’as brancas calaveras:
Inda dimpois de mortiña,
Airiños d’a miña terra,
Eivos de berrar: ¡¡Airiños,                                                           
Airiños, leváime á ela !!                                                             

Inolvidable

Inolvidable

Dífícil que vuelva a haber
Quien te pueda reemplazar.
Quién ha tenido la dicha
de tenerte a su lado,
jamás olvidará quien eras,
y añorará tu presencia,
porque en su alma has dejado,
tu amor a fuego gravado
para toda su existencia.                                             

Tu piel tostada, tus ojos negros,                                                                      
tu mirada insinuadora,
¿dónde los voy a encontrar?
Tu abarazo dulce, esperado
tu fortaleza de hombre,                                                                                                
ese beso apasionado
anunciando conjunción.
Nadie los puede igualar.
Ya no existe, no lo busquen,
no lo podrán encontrar.

Cantares gallegos - Homenaje a Rosalia Castro

Cantares gallegos     -      Homenaje a Rosalia Castro

Nasin cand’as prantas nascen,
no mes d’as froles nasin,
N-unha alborada mainiña,
n-unha alborada d’abril.
Por eso me chaman Rosa,
mais a do triste sorrir,
con espiñas para todos,
Sin ningunha para tí.

Desque te quixen, ingrato,
todo acabou para min;
que eras ti para min todo,
Miña groria e meu vivir.
¿De qué, pois, te queixas,di?
Cando sabes que morrera
por te contrepar feliz?
Duro cravo m’encravaches
C’o ese teu maldesir,
C’o ese teu pedir  tolo
Que non sei qué quer de min,
pois dinche canto dar puden,
Avarisiosa de tí.

O meu corazón che mando
C’unha chave para o abrir;
Nin eu teño mais que darche,
Nin ti máis que me pedir.

 

 

 

 

 

 

Basta, por favor

Basta, por favor

Mírame, que necesito,
tu mirada y la mía conjugarse.
No quiero más dolor.
No creo que enfadados
podamos crear algo.
No creo que en medio de las lágrimas
pueda surgir siquiera la caricia
que ambos anhelamos.
Acércate que quiero
sentir tu piel en mi piel,
y palpitar tu deseo en cada beso,
en cada abrazo.
Basta ya.
No frunzas más el ceño.
deshecha y olvidemos lo pasado.
Sólo tus ojos en mis ojos.
Sólo tu brazo rodeando mi cintura,
en el abrazo lleno de ternura.
Solo el beso apasionado que nos una,
mostrando ese futuro que soñamos,
inmerso en el amor,
que sin saberlo,
tu y yo hemos buscado.

Recuerda

Recuerda

Amar
no es estar de rodillas.
Amar,
no es suplicar amor.
Amar,
son dos cuerpos que se entregan
sin ninguna condición.
Es mirarse a los ojos,
y ver en su inmensidad,
todo el amor que se siente,
sin necesidad de hablar.
Son las manos que se unen,
es la caricia suave,
es el roce de los labios.
Es caminar en la lluvia
bajo el paragua, abrazados,
es recibir una rosa
recién cortada y bañada
del rocío matinal.
Amar es decir "Te quiero"
y recibir de respuesta                                       
ese beso que te eleva                                                            
en un vuelo sin final.

Buenas Noticias!!!!!!!!!!!!!

Buenas Noticias!!!!!!!!!!!!!

El 2006 nos ha traído, en una noticia, una esperanza. Hoy por informes de TV, nos enteramos de la siguiente noticia:
" Se logró desactivar por completo una "escuela de delitos informáticos". Si, como lo leen. Había una escuela para enseñar a delinquir usando la informática.
Esta noticia nos sorprendió gratamente, sobre todo a quienes, como en mi caso, ha sido víctima de ese tipo de ataques o de intentos de los mismos.
En este caso llevó un tiempo largo encontrar ese hilo, que, al jalar, fuera deshaciendo la madeja.
La noticia también informa que se siguen otros hilos por otros casos sucedidos durante  el último año
Sería muy bueno que poco a poco se fueran eliminando este tipo de delitos, que son utilizados por inescrupulosos hasta por simples venganzas por cualquier pavada contra cualquier persona. ¿A quién, alguna vez, no le han llenado la Pc de Troyanos por cualquier estupidez.
Por eso sería bueno eliminar estos delitos y castigar a quienes los cometen, ya sean de poca monta como estos o los otros de gran envergadura.
Hoy al menos tenemos una esperanza.

Jazmines

Jazmines

Es diciembre, es primavera.
Está cerca Navidad,
en cada esquina porteña
la fragancia de jazmines
nos invita a recordar.
Aquel día....Aquella tarde...                                                   
Aquella noche....
imposible de olvidar.

Los jazmines florecían.
Nos escapamos del mundo.
Comenzamos a volar
gozando la libertad,
en una nube celeste
que nos incitaba a amar.
Obedientes, consentimos
todo lo que nos pedía.
Fue cambiando de color,
y cuando el rojo era intenso,
¡¡ allí estalló el amor !!
El extasis completado.
La dicha nos envolvió,
y fuimos uno del otro
como nunca imaginamos.

Es diciembre, es primavera.
Los jazmines florecieron,
y seguimos recordando
Aquel día... Aquella tarde...
Aquella noche...
Que no hemos olvidado.