Blogia

marte

A xusticia pol -a man ----(Fragmento)

A  xusticia pol -a  man ----(Fragmento)

Aquês que tên fama d'honrados n'a vila
Roubaronme tanta brancura qu'eu tiña,
Botáronme estrume n'as galas d'un día,
A roupa de cote  puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron en ond'eu vivira;
Sin lar, sin abrigo, morey nás curtiñas,
Ô raso c'as lebres dormín n'as campías;
................................................................
Quedey deshonrada, mucháronm'a vida,
Fixéronm'un leito de toxos e silvas,
Y-en tanto os raposos de sangre maldita,
Tranquilos n'un leito de rosas dormían.
ROSALIA CASTRO

NOTA
         Este relato me recuerda algún hecho sucedido en un pasado no lejano; no del siglo XIX como el relato de Rosalía, sino del siglo XXI. ¡¡SI, no me equivoco, del siglo XXI!!
Rosalia pintaba costumbres, con el tiempo, algunas desaparecieron, otras perduran.

Algo mas de Rosalia

Algo mas de Rosalia

Canta si queres, n-a lengua que eu falo,
Dareich’un mantelo, dareich’ un refaixo.                                                       
C’o son d’a gaitiña, c’o son d’a pandeira,
Che pido que cantes, rapaza morena.
                                                                            
Así m’o pediron  n-a veira d’o mar,
O pé d’as ondiñas que veñen e van.
Así m'o  pediron n-a veira d’o río,
Que corre entr’as herbas d’o campo frorido.
...............................................................
 
Lugar máis hermoso non houbo n’a terra,
Qu’aquel que eu miraba, qu’aquel que me dera.
Lugar máis hermoso n-o mundo n’hachara,
Qu’aquel de Galicia.¡ Galicia encantada!
 
....................................................................
 
Cantarte hei, Galicia, teus  doce cantares,
Qu’asi m’o pediron n-a veira d’o mare.
Cantarte hei, Galicia, n-a lengua gallega,
Consuelo d’os males, alivio d’as penas
 
Cal ela, ninguna, tan doce que cante
Soidades amargas, sospiros amantes.
Qu’así  m’o  pediron, qu’asi m’o mandaron,
Que cante e que cante, N-a lengua que eu falo.

Rosalia Castro
 
 

Pensamiento

Solo se puede relatar lo que se siente o se ha sentido, de la forma en que se vive o se ha vivido.

M.I.A.

A quien me regaló el libro

A quien me regaló el libro

Nasin cand'as prantas nascen,
no mes d'as froles nasin
N-unha alborada mainiña
n-unha alborada d'abril.
Por eso me chaman Rosa,
mais a do triste sorrir,
con espiñas para todos.
Sin ningunha para tí.
Desque te quixen, ingrato,
todo acabou para min;
que eras ti para min todo,
Miña groria e meu vivir.
¿De qué, pois, te queixas, di?
Cando sabes que morrera
por te contemprar felis?
Duro cravo m'encravaches
C'o ese teu maldesir,
C'o ese teu pedir tolo
Que non sei qué quer de min,
pois dínche canto dar puden,
Avariciosa de tí.

O meu corazón che mando
C'unha chave para o abrir;
Nin eu teño mais que darche,
Nin ti máis que me pedir.

Rosalia Castro

¡¡ Gracias !!

¡¡  Gracias  !!

Al amigo,
al compinche,
al hermano
que no faltó de mi lado
cuando lo necesité.
Al médico
que se ocupaba
de que quisiera vivir,
mostrándome que la vida
siempre tiene algo más.
Que nunca usó su lengua
para herir o criticar.
Que fue el pecho fraterno
en qúe yo pude llorar,
y que enjugaba mis lágrimas
cuando yo no daba más.
Déjalos que hablen, decía,
déjalos con su crueldad,
jamás sintieron dolor.
jamás supieron amar.

Por tí estoy como estoy.
Por tí dejé de llorar.
Ya no me quiero morir,
pude aprender la lección:
"La vida sigue su curso,
hay que volver a empezar"

Amigo, compinche, hermano,
lo juro
yo no lo voy a olvidar.

16 DE OCTUBRE -- DIA DE LA MADRE

16 DE OCTUBRE --  DIA DE LA MADRE

¡¡Feliz dia de la madre para todas las madres argentinas. Y un recuerdo para mi mamá, aquella gallega que entre tantas cosas,
me enseñó a amar su tierra como la amo.

Nunca más

Nunca más

Difícil que vuelva a haber
quien te pueda reemplazar.
Quién ha tenido la dicha,
como yo,
de tenerte a mi lado.
Jamás olvidaré quien eras,
y añoraré tu presencia,
porque en mi alma has dejado,
tu amor a fuego gravado
para toda la existencia.

Tu piel tostada, tus ojos negros,
tu mirada insinuadora,
Donde los voy a encontrar?
Tu abrazo dulce, esperado,
tu fortaleza de hombre,
ese beso apasionado
anunciando conjunción,
nadie lo puede igualar.
No existe, no lo busquen,
no lo podrán encontrar.

Celos

Celos

No creas, no te ignoraba,
era sólo que observaba
cada cosa que tú hacias,
por eso yo descubría
antes que nadie, las cosas
que querías ocultar.

Y aprendí a conocerte.
Era un niño caprichoso
el que yo veía alli.
Si haces algo y me disgusta,
"ya te castigaré"
Si hablas con otro, y no quiero
"ya te lo demostraré"
y aunque es un poco molesto,
y te llega a enloquecer...
¿A quien no le gusta eso,
si es verdadera mujer?

Me gustaba provocar
esos celos egoistas.
Alimentaba mi orgullo
y me reía de tí
Porque después de lo celos
sabía qué iba a venir...

Nada hay que temer

Nada hay que temer

El pasado es eso, pasado.
Ya no hay por qué recordar.
Si nos dañaron, y bueno
Dios se los hará pagar.
O quizá sea la conciencia
Si es que tienen,
quien se los recordará.

Quizá vivan temerosos
viendo un montón de fantasmas.
Pero les doy un consejo:
Piensen cada uno qué hizo
y ahí tendrán la respuesta,
con limpieza de conciencia
nada habrá que temer.
La vida sigue y es corta,
no conviene derrocharla
haciendo daño gratuito.
Y el que lo hace, no tema,
solo una cosa hay que hacer:
es hacerse responsable
como la gente de bien,
que nadie pueda decir
que se trata de cobardes.

La vida es una belleza,
y la gente, en general,
trata de ser feliz
el mayor tiempo que sea,
porque al no poder comprarla
nadie sabe en qué momento
te obligarán a partir.
Prefiero que me recuerden,
quiza, por haber sufrido,
y no, por lo que hice sufrir.

Alguna vez?

Alguna vez?

Alguna vez vos y yo
nos sentamos a charlar?
Alguna vez tu mirada
se ha encontrado con la mía
sintiendo que un hilo de oro
lentamente nos unía?
Alguna vez un "Te quiero"
te entregué con alma y vida?

Si nada de esto pasó,
es que no ha pasado nada.
Porqué crees que mentí
si ni siquiera lo hablamos.
Lo que hubo entre nosotros
fue silencio y nada más.
No te sientas ofendido
por lo que nunca pasó.
No me hagas responsable
de lo que no sucedió,
por estar bien ubicada,
y no haber dado ocasión
ni a ti, ni a ningún otro
que se haya hecho ilusión.

El "adios" desubicado
solamente ha servido
para mostrar simplemente
como un hombre de bien
se siente muy importante
cuando lo que tiene enfrente
sólo es una mujer.

De atrás habla cualquiera
pero yo espero al valiente
que me diga claramente
de que cosa se me acusa.
Parece que los valientes
escasean por ahí,
o están bajo las faldas
tratándose de esconder
por no poderlo decir.

No temas, no

No temas, no

No temas, por Dios!!, no temas.
Yo jamás haría nada
que fuera a perjudicarte.
Mírame de frente, y dime
¿alguna vez comprobaste
que tenía la costumbre
de atacar a los demás?

Largos meses coincidimos
en aquel mismo lugar,
aprendí a conocerte.
Y lejos de la amargura
de los primeros momentos,
sé que no eres culpable,
sino una víctima más.
No te asustes, no es amnesia
una chanza ... nada más.

Mira alrededor y verás
a los culpables de todo,
fíjate,
ni siquiera la verguenza
se les dibuja en el rostro.

No temas, no es la venganza
lo que me caracteriza,
al contrario, me dan lástima
quienes proceden así.
Vacía tienen el alma
y a la corta o a la larga
se tendrán que arrepentir..

Nada hará que no la quiera

navegando por internet, encontré esto:

Maza na Herba

Inanimada virxe no chan verde
afastado xa o tempo de su corpo
E cun tanisco noso revivesce
o doce aroma vivo, sabor vivo
dourado canto na calada voz.

Miguel Gonzalez Garcés

Vivir otra vez

Nadie como yo tiene
motivo para quejarse
de todos los sinsabores
que nos entrega la vida.
Pero hoy todo ha cambiado
porque llegastes a mi,
cargado con ilusiones,
obligándome a entender
que todo en la vida cambia,
¡ No hay que dejarse vencer!
Siempre aparece la mano
de amigos de verdad
que vuelven a rescatarnos,
que iluminan de esperanza
todo el camino futuro.
Nos ayudan a olvidar,
y recomenzar el camino
que dejamos una vez.
Con nueva paz, nuevos bríos
nuevas ganas de vivir,
nuevas ganas de querer.

¡¡Quién iba a decirlo, no?
que quien estaba tan cerca,
yo no lo hubiera pensado,
fuera el predestinado
a devolverme la fe.

Y hoy somos dos a luchar
con su ayuda es más fácil.
Volveremos a empezar.

Mi ciudad

¡Qué bonita es Buenos Aires
al llegar la primavera!
Toda vestida de verde,
llenas de sol sus veredas.
Gorriones y picaflores
pueblan jardines y plantas,
a la salida del sol
son los zorzales que cantan,
despertando el nuevo día
que agradecemos a Dios.

¡Qué bonita es Buenos Aires
al llegar la primavera!
Y renace la esperanza
en cada flor que se abre;
lo mismo que nuestra vida
que aunque quizás esté mal,
sabemos que siempre hay algo
que nos va a reivindicar.

Historia de amor y de traición (Fragm.)

Los dos poemas que siguen son fragmentos de otro llamadO " historia de amor y de traiciones",y que data aproximadamente del año 2002

A ti...

No vuelvas, te lo ruego,
alientas mi ilusión.
Poder hablar contigo
para pedir perdón
por lo que supe hoy.
No eres el culpable,
y no tuve razón.
Hoy sé que fuiste víctima,
igual o más que yo.
En cada madrugada
añoraré tu voz.
Palabras no escuchadas
poblarán mi dolor.
No vuelvas, te lo ruego,
alientas mi ilusión.

Todo dicho

¡¡ Y siempre el mismo terco
tratando de ganar!!
Ya todo estaba dicho
no había más que hablar.
Por eso te lo dije,
no vuelvas que ya está.
Y supe que volviste.
Parece que es dificil
doblar tu voluntad,
que haces lo que quieres,
esté bien o esté mal.
No vuelvas, no hace falta,
ya todo te lo dije
y no hay más que hablar.

Aquel Martes

Hoy recordaba ese martes
cuando colmados de sueños
esperamos nos dijeran
que la vida florecía,
que florecía el amor;
que mi vientre era una gloria
de esperanzas e ilusión.

Y así fue. Nos lo dijeron.
Las risas, las lágrimas, tu, yo.
No sabíamos qué hacer.
Lo esperamos como a nadie,
y un día....
Todo se iluminó.
Y en él reconocí tus ojos,
y la ilusión de los dos.
Pocos añitos después,
nuevamente nuestro amor
floreció, y fue una niña
quien nos colmó de alegría.

La felicidad, completa.
Sólo quedó agradecer.
Dios nos premió de por vida,
con los hijos y el amor,
que supimos proteger.

No quiero olvidar

No quiero olvidar

Como me van a decir
que te tengo que olvidar.
Como se puede pensar
que eso pueda suceder.
Si fue tan fácil sentir
lo que te estaba pasando.
Si me ponía nerviosa
sólo al sentirte tan cerca.
Sensaciones, ilusiones,
algo blanco, inmaculado,
inocente, adolescente,
alma a alma, nada más.
¡¡Cómo lo voy a olvidar!!?

Voy a guardar para siempre
todas las sensaciones
jamás vividas así.
Son recuerdos imborrables
por como los he vivido,
y no existe en este mundo
quien pueda hacerme olvidar.

Conmigo irán para siempre.
En cambio quiero olvidar
todo lo malo que algunos
acostumbran a sembrar
anden por donde anden
por su propia mezquindad.
¡¡Como me van a decir
que te tengo que olvidar!!

La gitana (2)

La gitana (2)

Fue una vida sin igual,
junto a alguien sin dobleces,
que sabía que es amar.
La pasión era su arte.
Posesivo y egoista
de la mujer que quería.
Celoso hasta la médula.
Romántico cual ninguno,
Imposible de olvidar.
A cada paso un recuerdo
de ese hombre que ninguno
hoy lo podría igualar.
Sin odio, sin resquemor,
incapaz de hacer un daño.
Si encuentran alguien parecido,
Como dice la gitana,
no lo dejen escapar,
mientras están junto a uno
Llenan de felicidad,
y si se van, como este,
no se los puede olvidar